R2S week 10

De Spartathlon nadert - het aftellen kan al bijna in dagen en hoeft niet meer in weken gedaan te worden. Mijn hoofd houdt zich bezig met 'heel blijven'. Elke nacht spookt de dag er na door mijn hoofd. Ga ik de volgende training halen - hoe gaan de spieren en pezen dit vinden? Geen enkele loop in de comfortzone - alles voelt ongemakkelijk - overal moet nu voor gestreden worden. Het voordeel hiervan is dat ik dus geen enkele tijd heb om me zenuwachtig te maken voor de grote dag.

Deze week staat circa 130km op het programma. Op voorhand had ik het gevoel dat ik tijd had om even bij te komen van de afgelopen topweek. De week startte ook rustig met een rustdag op maandag en de twee daaropvolgende dagen elke een uur op de loopband. De linkerenkel en kuit doen nog steeds wat lastig, de rechterkuit voelt weer helemaal soepel.

Donderdag stond 2x10km op het programma. De ochtendsessie ging meer dan moeizaam. Het probleem aan de linkerkant lijkt zich op de enkel te concentreren. Ook de middag/avondsessie was niet erg prettig. Met rugzak op toch nog redelijk door kunnen hobbelen. Maar ontspannen lopen zat er niet echt in. Het gekke is dat er geen verdikkingen bij de enkel te zien zijn - en met de focus erop kan ik nog redelijk doorlopen. Op vrijdag stond een vier x drie km op tempo op de lijst om afgevinkt te worden. De enkel blijft lastig doen maar dit wordt niet erger gedurende de tempoblokken. Ik ben blij dat deze sessie er op zit. Nu alleen nog twee duurlopen dit weekend.

Op zaterdag staat 30km met een doeltempo van tussen de 5'15 en 5'30 de km. Dit op geen enkel moment kunnen realiseren. De tempoblokken van gisteren zaten nog volop in de benen. Daarnaast behoorlijk last van enkel en kuit links. Feitelijk wederom geen stap kunnen zetten zonder pijn. De pijn regeerde mij. Ik kreeg mezelf er niet toe gezet om hier doorheen te gaan.

Op 15km vroeg ik me serieus af wat ik hier mee wilde bereiken. Het antwoord kwam vanuit diep van binnen. Daar achter gekomen kwam ik weer in beweging. De pijn kon ik soms iets beter negeren. Zuchtend en steunend - vol zelfmedelijden - uiteindelijk het beoogde aantal kilometers gehaald. Compleet onderschat deze dag. Ik meende dat deze week wat makkelijker zou zijn na de 170+ van vorige week. Dat was dus niet het geval.

Het debacle van zaterdag heb ik op Strava 'Luctor' genoemd - ik worstel. Er was me alles aan gelegen dat ik het nu weer te boven kwam. Ik moest en zou deze run als Emergo moeten kunnen gaan benoemen. Zaterdag kwam ik niet in beweging door een vastzittende kuit en gevoelige enkel. Daarom op voorhand al hier wat maatregelen voor genomen.

Vanaf seconde één zat zondag de focus erop. En dat verslapte ook niet meer. Dan nog duurde het twee kilometer voordat mijn voeten gelijkmatig landen en ik niet meer mank liep. De spieren willen blijkbaar graag de enkel links ontzien. De scherpte van de pijn was afgenomen. Erg prettig. Er waren ook momenten waarop het even vanzelf ging - het merendeel moest ik me sterk focussen op de landing en mijn loophouding. Zoveel mogelijk hierbij aan de linkerkant van de weg gelopen.

Op voorhand had ik niet zo'n duidelijk beeld van de route. Eerst maar twee rondjes om de plas gedaan. Toen het duidelijk werd dat de pijn niet erger werd besloot ik om een uitgebreid rondje Woerden te doen. Alle bekende wegen gehad. Expres geen muziek aan gezet - hierdoor de hersens ook getest op dit gebied. Als het lopen moeiteloos gaat kunnen de hersens altijd vrij ronddwalen - nu moesten ook de gedachten in een positieve kant gedirigeerd worden. Op schema stond 40km - ik heb geloof ik ook niet eerder direct na het verstrijken van de doelafstand direct de run op stop gezet en de rest gewandeld. Het is klaar voor deze week.

1 september, 2025